bijzonder

Hallo allemaal!
Voor ons was deze week niet meer bijzonder dan de voorgaande, maar voor de mensen hier wel. Vandaag ben ik met Bobby (onze terriër) naar de dierenarts gegaan. Ook zij moet de nodige inentingen krijgen, helaas. De praktijk was een gebouw met daarin een paar buro's waarvan op een daarvan Bobby mocht liggen. De inentingsvloeistoffen stonden gewoon lekker warm te wachten op hun kandidaten; en welke Bobby nu gehad heeft, weet ik niet. Wel heeft ze de hele auto ondergekotst inclusief mijn voeten! O ja, eerst werd haar temperatuur opgemeten en Anke d'r ogen rolden er bijna uit van verbijstering. Het ging ook redelijk lomp, kan ik wel zeggen. Daarna ben ik met de meiden een boodschap wezen doen in het dorp; en voor ik het in de gaten had, stonden er zo'n 30 mensen om ons heen om de kinderen te bewonderen. Het kunnen er meer geweest zijn. Er stopte zelfs een auto waarvan de chauffeur me even meedeelde dat hij met Anke zou gaan trouwen! En ik had het me toch warm! Eergisteren ben ik naar de kerk geweest. Ik reed mee met een van de chauffeurs hier, die daar hulpkoster is. De dienst was er jubelend en vrolijk en dat is ook het idee achter deze gemeente. Want wij geloven toch? Ik moet het kort houden, maar ik weet in elk geval dat ik daar niet meer naartoe ga. Aan het einde van de dienst kreeg ik nog olie in mijn hand gegoten en die mocht ik op mijn voorhoofd smeren... No, thank you, heb ik netjes gezegd, maar ik had zo mijn bedenkingen erbij. Daarna mocht ik naar voren komen om 'welkom' geheten te worden.... heel fijn. Goede Vrijdag kennen ze in deze gemeente niet; wel de opstanding, die dan a.s. zondag uitbundig gevierd zal worden met een buffet aan het einde van de dienst. Afgelopen zaterdag zijn we naar Lagos geweest voor de boodschappen. We stonden even in de file en gelijk stonden er zo'n 4 kinderen aan onze ramen. Wat lopen er veel jonge kinderen te bedelen hier. Dan besef je dat je in een derde wereld land bent. En het nare is, dat je beter niets kan geven, omdat zij het ook weer af moeten geven of omdat je dan helemaal geen rust krijgt, dus je moet het negeren. Langs de weg, en vooral in Lagos is er erg veel armoede en leed. Ook heb ik mijn eerste aap gezien... Hij hing aan een touw aan een boom, dood dus. Dus ze leven hier wel om ons heen, maar zijn niet veilig. En mijn eerste kakkerlak heb ik ook ontmoet. Die hing aan mijn trui, ook dood, gelukkig; het was me een joekel! En ik heb gegild!
Verder gaat het met ons heel goed. Ellen heeft geen vlekjes meer en Anke wil nog steeds niet naar Nederland. Zij heeft sinds vanavond ook een vriendje op haar kamer: de gekko. Anke was helemaal blij, want die eet de spinnetjes en de torretjes op. Zo zie je maar de natuur houdt zelfs ons huis een beetje netjes... Vooral nu is dat fijn, omdat het erop lijkt dat het regenseizoen is begonnen; elke avond flinke onweer met regen. Maar wel lekker warm nog hoor!
Lieve groeten, de Vlietjes